اول: داستان خیالی

مدتی قبل در منزل یکی از آشنایان، عده ای از بزرگان قوم دور هم جمع شده و مشغول ادای فریضه قلیان بودند. از آنجایی که قلیان نوبتی است و معمولا هم یک لوله دارد، بقیه اعضایی که نوبتشان نیست مجبورند که به بحث و استدلال در مورد مسایل مملکتی و مشکلات جهانی بپردازند. این بار قرعه به نام مضرات امواج موبایل افتاده بود. گویا همه بر سرطان زا بودن امواج موبایل اتفاق نظر داشتند و بحث بر سر این بود که آیا دولت ها بر اثر نادانی و کاهلی جلوی این امواج رو نمیگیرند یا مافیای فروش موبایل و شبکه های موبایلی مانع آگاهی مردم میشوند. وسط صحبت ها، من از دور (از دور یعنی که نمیکشیدم و نخواهم کشید.) یک پارازیت انداختم و گفتم که «البته سرطان زا بودن امواج موبایل هنوز اثبات نشده و آژانس تحقیقات بین‌المللی سرطان امواج الکترو مغناطیسی موبایل را در گروه احتمالاً سرطان زا طبقه‌بندی می‌کنه. پس ممکنه که سرطان زا نباشه یا اثرش این قدر که میگن نباشه.» همگی نگاه فهیم اندر فریب خورده ای به من انداختند و یکی گفت: «خب معلومه اون اداره باید اینو بگه، پول گرفته تا اینو بگه.»

مثال دوم

چند روز پیش کامنت محمدرضا شعبانعلی در جواب هما رو در زیر این مطلب میخوندم. یک جا میگه که «فکر می‌کنم دغدغه‌ی درختی که کاغذ شده، در اثر تهاجم فرهنگی وارد ذهن ما شده و نباید دغدغه‌ی ما باشه.در کشوری که ۴ سال وقت انسانها صرف گرفتن یک کاغذ A4 میشه (به همراه منابع دیگه) و روزی چند ساعت از وقت ما صرف شبکه‌های اجتماعی میشه و … تو هر بار که یک کتاب خوندی و مطمئن شدی کامل کتاب رو درک کردی، علاوه بر اون، یک درخت رو قطع کن و آتش بزن.مسئولیتش و گناهش کامل با من.»

اولویت ها

منظورم از داستان اول این نبود که موبایل سرطان زا هست یا نه. اگه به بچه ها یا بزرگتر ها نگاه کنید می بینید که خیلی ها روزی بیشتر از ۵ ساعت را موبایل به دست مشغول بازی یا ول گشتن داخل شبکه های اجتماعی هستند. این بچه ها اگر همینطور ادامه بدهند، قبل از سرطان گرفتن، به علت بی تحرکی هزاران درد و مرض گرفته و آخرش هم سکته می کنند و آنقدر عمر نمیکنند که بتوانند سرطان بگیرند. اما مضرات قلیان مشخص و اثبات شدست. قلیان علاوه بر ۷۰ نوع ماده سرطان زای موجود در سیگار، مونواکسید کربن بیشتری نیز تولید میکند. به نظرم برای کسی که حتی از کنار قلیانیها رد شود صحبت از مضرات امواج موبایل خنده دار به نظر میرسد.

داستان دوم هم تشویق آتش زدن درختان نیست. برای توضیحات بیشتر اگر دوست داشتید به لینک مطلب و ادامه صحبت های آقای شعبانعلی مراجعه کنید. اما آن جا هم نکته اصلی این هست که بهتره حتی در فکر کردن ها هم اولویت مسایل رو لحاظ کنیم. به نظر من مشکل مملکت ما رها کردن مسایل اصلی و پرداختن به فرعیات شده.

البته ممکن است که کسی بگوید «خب، من به مسایل فرعی اهمیت میدم و مسایل اصلی رو هم در نظر میگیرم» اما باید توجه داشت که بسیاری از منابع ما مثل زمان و پول و … محدود است و نمی شود همیشه به همه مشکلات پرداخت. یکی از فامیل ها به فرزند پنج سالش مدام از مضرات مصرف قند و شکر میگفت و در خانه قند و شکر را حذف کرده بودند. بچه بیچاره که به مهمانی آمده بود به همه مهمان ها توصیه میکرد که قند ضرر دارد و نباید بخورید ولی کسی توجه نمیکرد. طفلکی مانده بود که نکند ضرر داشتن چیز بدی هم نیست یا آموزه های او اساسا اشتباه بوده.