پیرو بخش های قبلی کتاب نابخردی های پیش بینی پذیر این بار مطالب و نتایجی که از فصل های ۵و ۶ کتاب دن اریلی یاد گرفته بودم را می نویسم.
آیا ما در حالت برانگیخته یا هیجانی همان تصمیماتی که در حالت با آرامش داریم را میگیریم؟ بر اساس مطالعات انجام شده احتمال تصادف نوجوانان در هنگام رانندگی با خودرو ۴۰ درصد بیشتر از افراد بزرگسال است. خب تا اینجای کار که چیز عجیبی نیست. نوجوانانی یا گواهینامه ندارند یا تازه مهر گواهینامه شان خشک نشده ماشین پدر خود را برداشته و بدون تجربه کافی به جاده میزنند عجیب نیست که احتمال تصادف توسط آن هابیشتر باشد.
اما نکته جالب اینجاست که در صورتی که یک نوجوان دیگر در خودرو باشد این احتمال تصادف دو برابر می شود.و با اضافه شدن نوجوان سوم احتمال تصادف باز هم دوبرابر خواهد شد.
احتمالا نوجوانان زمانی که در خانه و در حالت عادی خود هستند به مادر خود قول داده اند که حتما احتیاط کنند و با سرعت زیاد رانندگی نکنند (و واقعا هم منظورشان دروغ گویی نبوده است)، اما زمانی که در حالت هیجانی قرار میگیرند نحوه تصمیم گیری آن ها تغییر میکند. احتمالا میزان خطر را کمتر از آن چیزی که واقعا هست برآورد میکنند.
راه حل جلوگیری از کاهلی چیست؟
در بسیاری از مسایل مانند رانندگی یا حتی خرج کردن بی رویه ما میتوانیم در زمانی که در آرامش هستیم یک سری محدودیت ها برای خودمان وضع کنیم مثلا ماشین را تنظیم کنیم که اگر سرعت از حد مجاز بیشتر شد یا خرید با کارت بانکی از حد خاصی بیشتر شد، تنبیهی برای ما قرار دهد (مثلا به مادرمان زنگ بزند و این مساله را خبر دهد)
خلاصه این که در زمانی که در حالت عادی هستیم اگر تصمیم به انجام کاری برای آینده میگیریم خوب است که جریمه ای برای خود تعیین کنیم و این اعمال جریمه را به عهده فرد دیگری بگذاریم. با این وسیله می توان از پشت گوش اندازی وظایف نیز جلوگیری کرد.